Je grootste concurrent ben je zelf

Met een rood hoofd reed ik de pitstraat weer binnen. Boos op mezelf want ik had mijn tot doel gestelde rondetijd net niet gereden. Dat mijn race instructeur over de boardradio zei dat ik echt tevreden mocht zijn omdat ik wel mijn PR gehaald had, hoorde ik niet eens.

 

Toen ik uitstapte sloeg ik de autodeur net iets te hard dicht. Ja leuk hoor zo’n PR, maar ik had mijn doel niet bereikt. Mokkend pakte ik een flesje drinken. Toen ik weer wat tot rust kwam vroeg ik mezelf af of deze houding mij verder ging helpen.

 

Ik deed dit namelijk vaker, de lat ligt hoog. Omdat ik budgettechnisch gezien weinig trackdays kan rijden moet ik er altijd het maximale van mezelf uithalen en daar horen doelen bij. Ook in de race verwacht ik veel van mezelf. Als ik mijn racevlogs terugkijk benoemd ik vaak dingen die beter kunnen, zonder erbij stil te staan dat er ook heel veel wél goed gaat.

 

De lat hoog leggen is prima, maar die moet niet buiten bereik zijn. Om dan vervolgens boos te worden als het (net) niet lukt. Of dit is ook een mooie: het niet kunnen accepteren en jezelf afwijzen als het niet lukt. Dan gaat het in je hoofd zitten en is er geen race instructeur in de weide wereld die je kan helpen met je snelle rondetijden. Mindset is een niet te onderschatten onderdeel van het racen.
 

Toen ik het flesje drinken ophad nam ik een besluit. Dat ga ik dit raceseizoen anders doen. Die lat is er nog steeds, maar de focus komt te liggen op wat er wel goed gaat. En als het een keer niet lukt, dan is dat ook ok. Analyseren, leren en weer doorgaan.

 

(fotocredit Thomas Bakker)

 

 

 

Terug naar alle berichten